หัวใจหลักในการปฏิบัติธรรม คือ

 รู้สึกตัว หรือรู้เนื้อรู้ตัว

 พ้นออกจากโลกของความคิดปรุงแต่ง ไม่ตามเข้าไปในความคิด ไม่ให้ความคิดหลอกเรา

 แล้วก็ รู้จักสภาพจิตใจที่มันเป็นปกติ ซึ่งเป็นสภาพที่อยู่กับเราเสมอ อยู่กับเราตลอดเวลาสภาพเดิมแท้…สภาพไร้กิเลส สภาพไร้ราคะ ไร้โทสะ ไร้โมหะ สภาพบริสุทธิ์…เราทำแค่นี้แหละ

ความเป็นพุทธะ…ความเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน มันเบ่งบานออกมาเอง มันทำงานของมันเอง เป็นธรรมชาติ

การปฏิบัติธรรมทั้งหมดทั้งสิ้น มันเป็นแค่การกลับบ้าน…กลับมาอยู่ให้ถูกบ้าน พอเรากลับถูกบ้าน จิตใจเป็นปกติ มันก็พ้นทุกข์เลย