ชาวพุทธเราเสียเวลามากกับการที่เราพยายามจะเปรียบเทียบคำสอนของคนนี้ กับคำสอนของอีกคนนึง กับคำสอนในอดีตเมื่อ 2600 ปีที่แล้ว โดยมีไอเดียว่า ถ้ามันคือความจริง มันก็น่าจะเหมือนกันสิ แต่ทำไมมันออกมาต่างกัน?
จริงๆ แล้วมันเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ เพราะว่าจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องเหล่านั้นเลย
แต่เป็นเรื่องของการศึกษาตัวเองอย่างแท้จริงเท่านั้น แล้วเราถึงจะเข้าใจสิ่งที่เราสงสัยทั้งหมดนั้นได้
เราใช้ความคิดที่จะหาคำตอบนั้นไม่ได้
แรกเริ่มที่เราเข้ามาปฏิบัติธรรม เราก็เชื่อสิ่งที่เล่าต่อกันมา และมันก็เป็นแรงบันดาลใจในการปฏิบัติธรรมด้วย แต่วันนึงเราก็พบว่า ถ้าเราติดอยู่อย่างในนั้น…เราก็ตาย!
ถ้าเรายังค้นไม่พบว่าอะไรคือจริง…จริงๆ
เราไม่มีวันเข้าใจว่าที่เหลือ…นั่นไม่จริง
เพราะฉะนั้น ไม่ว่าผมจะอธิบายเท่าไหร่ คำอธิบายของผมมันก็เป็นแค่ความคิด ผมอธิบายจากความจริง แต่มันออกมาจากสมองของผม ก็คือความคิด เพราะมันต้องแปล แล้วเมื่อเราฟัง เราก็แปลความซึ่งก็เป็นความคิด
และเราก็มีความคิดหรือความเชื่อก้อนเก่าอยู่ แล้วเมื่อผมบอกความจริง แต่มันก็เหมือนผมเสนอความเชื่ออันใหม่ให้ ผมถามว่าความเชื่อจะลบล้างความเชื่อได้มั้ย?
ความเชื่อที่เราฝังมาเป็น 10 ปี 20 ปี โดยเฉพาะยิ่งเรายึดความเชื่อนั้นมากเท่าไหร่ ความเชื่อใหม่ยิ่งไม่มีทางเข้าไปได้ ถูกมั้ย? เพราะอัตตามันบีบเอาไว้ มันล็อคเอาไว้เลย ถ้าเราทิ้งความเชื่อนี้ เท่ากับเราฆ่าตัวตาย ถูกมั้ย…ก็เราเชื่อแบบนี้มาตลอด มันจะผิดไปได้ยังไง
เพราะฉะนั้น เราไม่สามารถจะใช้ความเชื่อใหม่จากผมหรือจากใครก็ตาม เอาไปล้างความเชื่อเก่าได้ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่แม้กระทั่งเป็นไปได้ มันก็เป็นแค่เพียงชั่วคราวมาก อาจจะชั่วโมงนี้ แต่พอเรากลับบ้านไป เราก็กลับมาเชื่อเหมือนเดิม
มันไม่มีทางแบบนั้น มันไม่มีอยู่จริง หนทางแบบนั้นเป็นหนทางแค่ชั่วคราว นาทีนี้เราอาจจะเชื่อ แต่นาทีหน้าเราก็ไม่เชื่อแล้ว หรือชั่วโมงหน้าเราไปเจอเพื่อนหรือครูบาอาจารย์อีกซักคนนึงที่เรามีศรัทธา แล้วเค้าบอกเราในแบบความเชื่อเก่าของเรา เราก็กลับไปที่เดิมเลย
เพราะฉะนั้น เราไม่สามารถจะใช้คำอธิบาย…ไม่ว่ามันจะดีแค่ไหนก็ตาม เพราะจริงๆ แล้วมันเป็นแค่ความคิด
แม้มันจะออกมาจากความจริง ออกมาจากหัวใจผม แต่ในที่สุดมันคือความคิดของเรา
เพราะฉะนั้น เราจะใช้ความคิด ล้างความคิดไม่ได้
เราต้องใช้ความจริงเท่านั้น
แล้วความจริงมันมาจากใครไม่ได้ นอกจากตัวเราเอง
Camouflage
09-04-2565