ปฏิบัติธรรม #อย่ามีเป้าหมาย
เป้าหมาย จะพาให้เราเป็น
#นักทำ
#ไม่ใช่นักปฏิบัติธรรม
มีหน้าที่ 3อย่าง
#รู้เนื้อรู้ตัว
#พ้นออกจากโลกของความปรุงแต่ง
#หันมาดูใจ
ปกติก็”รู้จัก”ว่าเป็นแบบนี้
ไม่ปกติก็”รู้จัก”ว่าเป็นแบบนี้
แค่”รู้จัก”แล้วก็ผ่านไป
แล้วมันจะค่อยๆ”ตื่น”ขึ้นเอง
ไม่ต้องคาดหวังว่ามันจะตื่น
เพราะมันจะตื่น”เอง”อย่างค่อยเป็นค่อยไป
จิตใจจะค่อยๆปลดเปลื้องภาระ”เอง”
ทุกอย่างจะค่อยๆเป็นธรรมชาติ”เอง”
ขอแค่ทำหน้าที่ที่บอกไว้ “แค่นั้น”
แล้วสัจธรรม ของ #อนัตตา
จะทำงานหามรุ่งหามค่ำ
“ด้วยตัวมันเอง “
จนพาจิตทุกดวง บรรลุธรรม ในที่สุด”เอง”
*
*
*
แต่หากเรามีแต่ความหวัง
ทำหน้าที่ภายใต้ความหวัง
ธรรมชาติของ”อัตตา” จะทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นกัน
จิตเราจะดีตามที่เรามีเป้าหมาย
แต่ก็”ดีซื่อบื้อ”อยู่แค่นั้น
เพราะอัตตามีขีดจำกัด ทำได้แค่นั้น
จิตเราจะไม่ติดอะไร จะไม่ประคองอะไร จะหลุดจากอะไร ตามที่เราหวัง แต่ก็อยู่แค่นั้น
#พัฒนาไปต่อไม่ได้
เต็มที่ที่ไปต่อได้ คือ ธรรมชาติของการ”ทำแบบนั้น” #จะสร้างภพขึ้นมา
ภพที่เราชอบทำให้เป็นแบบนั้น
และในที่สุด #เราก็ติดอยู่ในภพนั้น
จนกว่าจะมีทุกข์สาหัสหน่อย
จึงจะกระชากเราออกมาจากภพที่เราสร้างขึ้นมาเองอย่างแนบเนียนได้
ทำไมแนบเนียน เพราะทำเก่งๆ แล้วมันแค่ระลึกถึง จิตก็วิ่งเข้าภพนั้นไปเลย
เวลาใครถามว่าทำหรือเปล่า
จะรู้สึกไม่ได้ทำอะไรเลย
มันเป็นเอง ออโต้
คำตอบดูดีมาก
แต่หายนะมากเช่นกันครับ
เพราะเรา”สร้างกับดัก”ให้ตัวเอง
ด้วยความหลงผิด อยากปฏิบัติให้ดี
บนความคาดหวังของตัวเอง
*
*
*
ดังนั้นขอให้เราแม่นในหลัก
ทำแค่หน้าที่
ไม่แทรกแซงให้ดีกว่านี้
เราจะไม่ติดกับดักแบบนี้แน่นอน
เพราะเราอยู่บนเส้นทางของ
#อนัตตาอย่างแท้จริง
Camouflage