ทุกครั้งเวลานั่งสมาธิ เราอาจจะได้ยินคำสอนว่าไม่ต้องทำอะไร…จนชิน และเหมือนเราจะเข้าใจแล้วว่าไม่ต้องทำอะไร
แต่มีไหม…ที่วันนี้สงบ ว่าง สมาธิลึก แล้วเรารู้สึกดี
แต่พอเป็นความฟุ้งซ่าน พอเป็นความคิด หรือเป็นอะไรขึ้นมาที่มันดูไม่ดี แล้วเรารู้สึกไม่ดี….วันนี้นั่งไม่ดีเลย เรายังเป็นแบบนั้นอยู่ไหม ลึกที่สุดของหัวใจเราเป็นแบบนั้นไหม?
หรือว่านั่งแล้วมีความสงบเกิดขึ้น มันก็อย่างงั้นๆ และเมื่อมันไม่สงบ มันก็งั้นๆ เหมือนกัน…เท่ากัน ทั้งสองอย่างไม่มีคุณค่าหรือความหมายที่จะให้น้ำหนักกับชีวิตเราได้
เมื่อเราปฏิบัติธรรมไปเรื่อยๆ บางคนบอกว่าเดี๋ยวนี้ปฏิบัติดีขึ้นเยอะ ไม่ค่อยยึดมั่นถือมั่นกับอะไร เรารู้สึกดีใช่ไหมที่เป็นแบบนั้น
แต่เมื่อเวลาผ่านไป…ช่วงนี้แย่จัง เจออะไรก็จับเลย ยึดเลย รู้สึกว่าเราภาวนาไม่ดี ย่อหย่อน เราเป็นแบบนั้นไหม?
มันเหมือนจะดีที่เราเห็นตัวเองว่าช่วงนี้เป็นยังไงอยู่ แต่เบื้องหลังกว่านั้นมันคือ…#การตัดสินชีวิตนี้
เมื่อเราตัดสิน เราจะกำหนดทิศทางให้กับมัน เพื่อให้มันดีกว่าขณะนี้
และนั่นคืออนาคต นั่นคือเป้าหมาย นั่นคือความเชื่อว่ามันควรจะดีกว่าขณะนี้
และทั้งหมดนั่นคือเรา มีเราคนนึงพยายามทำสิ่งที่ดีที่เรียกว่าการปฏิบัติธรรม เราไม่เคยหายไปเลย
มีเราคนนึงให้คุณค่า ให้ความหมาย และตัดสินชีวิตนี้ และกำหนดทิศทางให้กับมันอยู่ตลอดเวลา ตามความเชื่อของเราว่าแบบนี้แหละดี ตามความเชื่อของเราที่เชื่อคนอื่น เชื่อหนังสือ เชื่อครูบาอาจารย์ เชื่อขนบธรรมเนียม ประเพณี สังคม วัฒนธรรม และกำหนดทิศทางให้กับชีวิตนี้
ชีวิตนี้ต้องเป็นดั่งกระแสน้ำ มันแค่ต้องไหลไป มันอาจจะกระทบก้อนหินก้อนใหญ่ มันอาจจะตกหน้าผาสูงชัน มันอาจจะวุ่นวายยุ่งเหยิงแตกกระสานซ่านเซ็น
แต่ด้วยกระแสธารของมัน ทุกอย่างจะผ่านไป
ตัวชีวิตนี้จะบอกเราทุกอย่าง
ตัวชีวิตนี้จะกำหนดทิศทางด้วยตัวของมันเอง
Camouflage
10-10-2564
ฟังธรรม :
https://youtu.be/h9HxRL2j6rc
ดาวน์โหลด mp3 :
https://mcdn.podbean.com/mf/download/q92cub/278.mp3
www.camouflagetalk.com