263.ชีวิตนั้นเป็นอิสรภาพในตัวมันเอง

263.ชีวิตนั้นเป็นอิสรภาพในตัวมันเอง
 
ใครเคยสังเกตไหมเวลาเราอยู่บ้านเปิดหาคลิปธรรมะฟัง บางครั้งครูบาอาจารย์ใช้ภาษายากๆ หรือสำนวนยากๆ หรือแม้กระทั่งอาจจะเป็นภาษาอังกฤษ แล้วเราตั้งใจฟัง เคยรู้สึกถึงความเครียดไหม?
 
มันมีความบีบคั้นที่เราอยากจะเข้าใจสิ่งที่ท่านพูด เราอยากได้รับข้อมูลข่าวสารทางธรรมะจากครูบาอาจารย์
 
เราอาจจะฟังจนจบ แล้วเราก็ว้าว…ท่านเทศน์ดีมากเลย แล้วเราก็เดินออกไปนั่งเล่นริมระเบียงหน้าบ้าน มองดูสวน มองดูทิวทัศน์หน้าบ้าน เราพบกับความผ่อนคลาย ความอยากจะได้อะไรแบบเมื่อกี้นี้หมดไปแล้ว
 
สรุปชีวิตคือตรงไหนกันแน่?
 
ตรงที่เราได้ความรู้ หรือตรงที่พ้นทุกข์
 
ตรงที่เราได้รับวิธีปฏิบัติเพิ่ม หรือตรงที่ไม่มีการทำอะไรทั้งนั้น
 
ตรงที่เพลิดเพลินกับความรู้หรือความคิดในเชิงปัญญา หรือตรงที่ไม่ได้คิดอะไร
 
ตรงไหนกันแน่?
 
ตรงไหนที่เป็นความพ้นทุกข์
ตรงไหนที่เป็นความปล่อยวาง
ตรงไหนที่เป็นความไม่ยึดมั่นถือมั่น
 
ผมถึงบอกว่าเราไม่เคยได้แก่นของชีวิตจริงๆ เราชอบเอาเปลือก เรากล้าพอที่จะไม่ทำอะไรเลยจริงๆ ไหม
 
เรายังหลงเหลือความคิดที่ต้องทำอะไรบางอย่างสักหน่อยมั้ย
 
เราเคยได้ยินครูบาอาจารย์พูดมาหลายครั้งว่าธรรมะนั้นอยู่ที่ตัวเราเอง ธรรมะนั้นออกมาจากจิตดวงนี้เอง เราได้แต่ฟัง และเราฟังยังไงก็ตามทีสุดท้ายเราก็ไม่มั่นใจว่าธรรมะนั้นจะต้องออกมาจากจิตดวงนี้เอง เราแสวงหา…เราหนีไม่พ้นเราจะแสวงหา
 
โลกนี้พยายามทำให้เราขาดความมั่นใจ พยายามทำให้เรากลัว แล้วเราก็ติดกับดักนั้นมาตั้งแต่เกิดจนถึงอายุป่านนี้
 
พอเรามาปฏิบัติธรรมก็เหมือนเดิม เราถูกกล่อมเกลาให้เราพึ่งตัวเองไม่ได้ตลอดเวลา ให้ความรู้สึกที่เราขาดความมั่นใจตลอดเวลา ให้เราเต็มไปด้วยความกลัวว่าเราจะปฏิบัติผิดไหม
 
โครงสร้างของครูบาอาจารย์และนักปฏิบัติธรรมในยุคนี้ ก็คล้ายๆ หมอพยาบาลในโรงพยาบาลกับคนป่วย เป็นยังไง?
 
หมอและพยาบาลมีไม่เพียงพอต่อคนป่วยใช่ไหม ปัญหาไม่ใช่ว่าหมอและพยาบาลมีน้อย ปัญหาคือคนป่วยนั้น #ใช้ชีวิตไม่ถูกต้อง ไม่เข้าใจชีวิต ไม่เข้าใจการใช้ชีวิต การกิน การอยู่ การเป็นอยู่อย่างถูกต้อง คนป่วยมันเลยเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทุกวันๆ
 
การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน ตราบใดที่
 
….เรายังไม่เข้าใจว่าการปฏิบัติธรรมนั้นคืออะไรกันแน่
….เราไม่เข้าใจว่าสัมมาทิฏฐิคืออะไรกันแน่
…เราไม่เข้าใจว่าการใช้ชีวิตนั้นเป็นบ่อเกิดของการปฏิบัติธรรมที่แท้จริง
 
ถ้าเราไม่เข้าใจอย่างนั้น วงการของนักปฏิบัติธรรมจะเต็มไปด้วยคนป่วย และไม่มีวันที่หมอและพยาบาลจะพอกับคนป่วย
 
เราจะป่วยเรื่อยไปเพราะความคิดของเราเอง เพราะระบบของความขาดความมั่นใจของเราเอง มันคือระบบภูมิต้านทานอ่อนแอในร่างกายนี้…มันถึงป่วย แต่ของเรามันภูมิต้านทานอ่อนแอทางใจ
 
ผมถึงถามว่า เราพร้อมจะเสียสละที่จะหยุดได้ไหม ไม่ก้าวหน้าได้ไหม ไม่ถูกได้ไหม เรากล้าขนาดนั้นไหม
 
หรือว่าไม่ได้หรอก เราต้องถูกสิ เราต้องก้าวหน้าสิ เราต้องพ้นทุกข์สิ
 
ถ้าเราเสียสละตัวเราเองไม่ได้ ชีวิตแห่งความปล่อยวางก็เกิดขึ้นไม่ได้
 
เราต้องเข้าใจชีวิตแห่งความปล่อยวาง ชีวิตแห่งความผ่อนคลาย และเข้าใจว่า ชีวิตนั้นเป็นอิสรภาพในตัวมันเอง
 
ผมว่าบางครั้งถ้าเราอยากรู้ อยากประเมินว่าที่เราปฏิบัติธรรมนั้นถูกไหม เอาประเด็นที่ผมพูดนี้ไปตรวจสอบตัวเองดู
 
มันเต็มไปด้วยอิสรภาพในแต่ละขณะของชีวิตไหม ที่เราเรียกว่าเรากำลังปฏิบัติธรรมอยู่
อิสรภาพนี้อิสระจากทุกสิ่งทุกอย่าง
อิสระจากความคิด
อิสระจากความหลง
อิสระจากรู้
 
สังเกตมั้ยว่าเราตกหล่มอะไรบ้าง ความเชื่อ ความอยากจะถูก สุดท้ายเราไม่อยากหลง และเราคอยจะรู้ เราไม่เคยเป็นอิสระเลย
 
Camouflage
20-06-2564
 
ฟังธรรม :
https://youtu.be/hftZEWwEd5A
 
ดาวน์โหลด mp3 :
https://mcdn.podbean.com/mf/download/hsiubw/263.mp3