นักปฏิบัติธรรมจำนวนมากวิ่งหาครูบาอาจารย์ วิ่งไปทำอะไรต่ออะไร
ลึกที่สุดคือเขาต้องการได้บางอย่าง ตามความคิด ตามความเชื่อ ที่แน่นอนว่าดูมีเหตุผล น่าจะดีนะ เป็นสิ่งที่คนฟังก็ปฏิเสธไม่ได้
แต่นี่คือโศกนาฏกรรมของความเป็นเรา #โศกนาฏกรรมของนักปฏิบัติธรรมที่ปฏิบัติธรรมภายใต้ความคิด
เราไม่เคยเห็นตัวเอง…เราไม่เคยเห็นตัวเองที่ลึกที่สุด
เราใช้ตัวเรา…ใช้สิ่งที่ไม่มีอยู่จริงไปค้นหาความจริง
เหมือนเราจะขุดดินต้องใช้จอบ เราก็วาดรูปจอบในกระดาษแล้วก็ไปขุดดิน เราจะไม่มีวันขุดดินได้เลย ต่อให้เราทำท่าขุดดิน ออกแรงจนเหงื่อท่วมตัว เราจะไม่ได้ดินเลย
เป้าหมายนั้นอยู่ในอนาคตเสมอ มันไม่เคยอยู่ที่นี่เลย ทำไมเราโง่แบบนั้น ทำไมเรายอมโง่แบบนั้น
ทุกๆ เป้าหมายไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือใหญ่โต มันไม่เคยอยู่ที่นี่เลย เราจะสนใจกับภาพลวงตาทำไม
ทำไมเราไม่สนใจของที่อยู่ตรงหน้าเราตอนนี้
ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าใจสิ่งที่ผมสอน แต่ถ้าใครก็ตามเข้าใจสิ่งที่ผมสอน สิ่งที่จะเห็นชัดที่สุดอย่างหนึ่งก็คือ
…เราจะรู้สึกว่าชีวิตเราไม่ดิ้นรน
…เราจะไม่เป็นหนูบนสายพานที่วิ่งอย่างไม่มีวันจบสิ้น
…เราจะเลิกหาข้อมูลความรู้เพื่อจะพัฒนาการปฏิบัติธรรมให้ยิ่งไปกว่านี้
ในทางกลับกันเราจะรู้สึกว่า
…เราพอแล้วกับข้อมูล
…เราพอแล้วกับความดิ้นรน
…เราพร้อมจะเสียสละความอยากรู้ ความอยากก้าวหน้า
…เราพร้อมจะเสียสละทุกอย่างที่เราเคยคิดว่าเราควรจะมี
เพื่อจะอยู่กับที่นี่ อยู่กับขณะนี้
#ขณะที่ไม่มีอะไรให้เราได้รับเลย
#Camouflage
11-10-2563