ความไว้ใจเป็นอะไรที่ต้องบ่มเพาะเหมือนกัน
ความไว้ใจมันมีอยู่แล้ว แต่เราไม่เคยไม่เคยชินจะใช้มัน
ความไว้ใจไม่สามารถเกิดขึ้นได้จากตัวตน
ความเชื่อเท่านั้นที่เกิดขึ้นได้จากตัวตน
ความเชื่อจะต้องมีเราเชื่อ
ความเชื่อเกิดขึ้นได้จากอดีต เกิดขึ้นได้จากประสบการณ์ เกิดขึ้นได้จากความจำ เกิดขึ้นได้จากหนังสือตำรา เกิดขึ้นได้จากความรู้ที่เป็นของเก่าทั้งหมดที่เราเชื่อ แล้วจึงเกิดความเชื่อขึ้นมาซึ่งคืออันเก่า
แต่ “ความไว้ใจ ไม่มีเราไว้ใจ” ที่ผมบอกว่าให้เราไว้ใจความสงบสุข แต่จะสงบสุขได้อย่างไร จะสะอาดสว่างสงบได้อย่างไร ก็ต่อเมื่อ “ไม่มีเรา”
เมื่อไม่มีเรา ความไว้ใจถึงจะเกิดขึ้นมาได้ ความไว้ใจนี้ไม่สามารถจะเปลี่ยนเป็นความไม่ไว้ใจได้…เปลี่ยนไม่ได้ เพราะมันไม่มีเราจะเปลี่ยน
เหมือนเราเงียบอย่างนี้ ไม่มีความคิดอะไรเท่าไหร่ ถ้าเราถามตัวเองว่าเราสามารถที่จะไม่ไว้ใจธรรมชาตินี้ได้ไหม เราคิดออกมั้ยว่าจะไม่ไว้ใจมัน หรือคิดออกมั้ยว่าวันนึงมันจะไม่น่าไว้ใจขึ้นมา…มันเป็นไปไม่ได้เลย
แต่ความเชื่อเป็นสิ่งที่เราสามารถคิดออกว่าวันนึงเราอาจจะเปลี่ยน วันนึงเราอาจจะไม่เชื่ออย่างนี้อีกแล้ว เพราะ “ความเชื่อเป็นความคิด”
ความคิดเป็นสิ่งที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เปลี่ยนได้แม้กระทั่งวินาทีข้างหน้าด้วยซ้ำ เช่น เราฟังคนคนนึงพูด พอเห็นหน้าปึ๊บไม่เชื่อ ฟังเขาพูดไปอีก 3 คำเริ่มเชื่อแล้ว ฟังอีก 3 คำเอ๊ะตกลงมันยังไงกันแน่…ไม่เชื่อแล้ว พอฟังครบชั่วโมงแล้วกลับบ้าน…ตกลงมันยังไงกันเนี่ย
Camouflage
12-06-2564_2.3