ความฟุ้งซ่านทางจิตใจจะลดลงได้ ไม่ใช่การอยู่เงียบๆ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
ในทางกลับกัน เสียงจะอึกทึกครึกโครมแค่ไหน หากใจนี้มีความตั้งมั่น เป็นปกติอยู่ เสียงใดๆ ก็ไม่สามารถพาจิตนี้ไปหลงปรุงแต่ง เกิดความฟุ้งซ่านได้
เพราะฉะนั้น นักปฏิบัติ ที่ได้ปฏิบัติมาอย่างยาวนานแล้ว ยังคงมีปัญหากับเสียง เสียงภายนอกนั้นยังพาเราไปฟุ้งซ่านได้ แปลว่า เรายังปฏิบัติธรรมไม่ถูก ไม่ตรงทาง
หากพบว่าเป็นแบบนั้นอยู่ ไม่ใช่เราไปอุดหู ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพราะนั่นไม่ใช่ทางแก้
ทางแก้คือ เราต้องฝึกให้จิตใจนี้ตั้งมั่น เป็นปกติอยู่ ก็ด้วยการหมั่นรู้สึกตัว มีความคิดแต่ไม่เข้าไปคิดกับมัน
และที่สำคัญคือ เห็นสภาพสภาวะที่จิตใจนี้เป็นปกติอยู่ เห็นมันบ่อยๆ มันจะเริ่มตั้งมั่น
แล้วไม่ว่าเสียงใดๆผ่านมา มันจะไม่ไหลไปตามเสียง หรือตามผัสสะใดๆ
สุดท้ายเราจะเข้าถึง
การเห็น ก็สักว่าเห็นเฉยๆ
การได้ยิน ก็สักว่าได้ยินเฉยๆ
ดังนั้น นักปฏิบัติต้องไม่หลงประเด็น!!!
อย่าเอาบททดสอบของผัสสะ กลับกลายมาเป็นหลักปฏิบัติแทนซะอย่างนั้น
Camouflage