พอเรา “หลับ” เราก็ “ไหล” ในทันที
เมื่อจิตนั้นหลับ นั่นคือ ไม่ตื่น
เมื่อไม่ตื่น นั่นคือ จิตที่เต็มไปด้วยโมหะ
เมื่อจิตมีแต่โมหะ ก็เป็นอาการหลับ ที่พร้อมไหล
ไหลไปไหน???
ไหลไปอยู่ในอดีต อนาคต
ทำไมจึงไหลไปในอดีต อนาคต???
เพราะจิตนั้นยังคงพร่องอยู่ ยังมีตัณหา ยังคงแสวงหาการเติมเต็ม เป็นจิตที่เต็มไปด้วยความดิ้นรน
นั่นเพราะจิตนั้น ไม่สามารถเต็มอิ่มในความเป็นทั้งหมดของ ที่นี่ เดี๋ยวนี้ ขณะนี้
การปล่อยให้จิตนั้น มุ่งแสวงหาการเติมเต็ม
จากภายนอก
จากอดีต
จากอนาคต
เป็นการเพิ่มกำลังให้กับโมหะ ลดกำลังของความตื่นรู้
พวกเราคงเคยได้ยินคนสูงวัย ชอบเล่าเรื่องในอดีต ความภาคภูมิใจในความทุกข์ ความทรหด และประสบการณ์ที่เคยฟันฝ่ามา กว่าจะมาถึงวันนี้
ส่วนเด็กๆ วัยรุ่น มักวาดฝันว่าเขาอยากเป็นอะไร มีอนาคตแบบไหน เป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวัง ความฝัน
เราจะเห็นว่า การคิดถึงอดีต และ ฝันถึงอนาคต เช่นนั้น หากฟังดูเผินๆ ล้วนเป็นสิ่งดีน่าชื่นชมในทางโลก
แต่สำหรับ เราเหล่านักปฏิบัติธรรม เราทุกคนทราบดีว่า การมัวหลงชื่นชมอดีต ฝันถึงอนาคต
ล้วนพาเราตกลงไปสู่ โลกของมายา โลกของความฝัน ตกจากทางแห่งความพ้นทุกข์ ตกจากสภาพตื่นรู้ล้วนๆ
ดังนั้น สิ่งที่นักปฏิบัติควรจะต้องระลึกไว้ ในชีวิตของการปฏิบัติธรรม ก็คือ
อย่าหลงอยู่กับอดีต อย่ามัวฝันถึงอนาคต
อย่าเพลิดเพลินพอใจ ทั้งในอดีต และอนาคต
อย่าปล่อยให้ความตื่นรู้ นั้นถูกปิดบังด้วยความหลง
และเมื่อใครสักคน ตื่นขึ้นมาแล้วอย่างแท้จริง เค้าจะรู้จักความหลับ
ผู้ที่ตื่นแล้ว จะพาผู้อื่นตื่นด้วย
ผู้ที่หลับอยู่ จะพาผู้อื่นหลับเช่นกัน
Camouflage